Odżyło ostatnio w mediach już trochę zapomniane określenie "mowa nienawiści". Wystarczy wpisać w wyszukiwarkę te dwa słowa by przekonać się jakie środowiska pieszczą je i hołubią. Bynajmniej nie są to głosiciele prawdy i miłości bliźniego.
Prawo pojawiło się (podobno) wówczas, gdy upadły dobre obyczaje. Nie widzę powodu, tylko dlatego, że pracownik pewnej stacji telewizyjnej wykazał się wyjątkowym brakiem kultury i zwyczajnym chamstwem, by przywoływać w debacie publicznej ten zideologizowany i szkodliwy zwrot.
Taka ciekawostka. W internecie dostępny jest materiał dydaktyczny policji zatytułowany "Przestępstwa z nienawiści. Wybrane zagadnienia" autorstwa Łukasza Szwejkowskiego (Centrum Szkolenia Policji, Legionowo 2012). Wymieniono w nim 23 terminy dotyczące przestępstw z nienawiści, w tym min.: ageizm, antyarabizm, antysemitym, antyslawizm, homofobię, islamofobię oraz rasizm, romofobię i seksizm. Rozumiem, że trudno było rozbudować słownik do 100 lub więcej określeń, ale w świecie, w którym najbardziej prześladowaną społecznością są chrześcijanie brak antychrystianizmu musi szokować. Zaś w materiałach polskiej policji brak antypolonizmu można uznać za skandal. Z drugiej strony nie jestem zdziwiony. Wszak i "Załącznik do rekomendacji Komitetu Rady Ministrów Rady Europy z 30.10.1997 r." nie pozostawia złudzeń, że propagatorzy walki z "mową nienawiści" nie są zainteresowani zwalczaniem nienawiści jako takiej, lecz ograniczają ją do wybranych obszarów i traktują jako jedną z form rozmontowywania tradycyjnego systemu wartości. Mowę nienawiści zdefiniowano w nim jako „każdą formę wypowiedzi, która rozpowszechnia, podżega, propaguje lub usprawiedliwia nienawiść rasową, ksenofobię, antysemityzm lub inne formy nienawiści oparte na nietolerancji, włączając w to nietolerancję wyrażaną w formie agresywnego nacjonalizmu lub etnocentryzmu, dyskryminacji lub wrogości wobec mniejszości, migrantów lub osób wywodzących się ze społeczności imigrantów”. Aż rodzą się proste pytania: a co z agresywnym internacjonalizmem, z wrogością wobec większości i osób będących na danym terytorium autochtonami? I niby dlaczego ksenofobię mamy uważać za coś z natury złego? I kto będzie oceniał nacjonalizmy pod kątem ich agresywności lub jej braku?
Nie pozwólmy sobie, czy to bezrefleksyjnie czy nawet widząc w tym bieżące (taktyczne) korzyści, narzucać języka, który w wymiarze strategicznym służy jego propagatorom w bardzo złej sprawie.
Komentarz:
Panie Julianie,
Po pierwsze: nie fobii lecz ksenofobii. Po drugie: w głoszeniu zalet tej ostatniej nie jestem ani pierwszy, ani jedyny.
Pani Julio,
Czy sugeruje Pani, że autorzy cytowanych przez Panią komentarzy wychowali się na programie wiadomej stacji?
Panie Nurni,
Jest gorzej. Już dostrzeżenie zalet w ksenofobii, dla niektórych rzecz jasna, jest "mową nienawiści".
Panie Julianie,
Z szacunku dla Pana zaangażowania skorzystałem z podanego przez Pana linku. Czy zauważył Pan, że Autor proponowanej przez Pana definicji, całkiem słusznie, nie uwzględnił ksenofobii w podanym przez siebie wykazie (zakładam najważniejszych - kryterium losowe źle świadczyłoby o Autorze) "Postaci fobii" (acz zaznaczył, że lista nie jest zamknięta)?
Tego, że ksenofobia nie jest zaburzeniem psychicznym tylko zjawiskiem oczywistym i naturalnym, choć czasami niezauważanym , dowodzi nawet komentarz Pani Palmer. Nie napisała Ona, że jacyś niekulturalni i źle wychowani użytkownicy internetu obrzucili stekiem wyzwisk Panią Środę. Bynajmniej. Napisała o "Pisowskiej mowie nienawiści". Pomijam źródło wiedzy Pani Palmer odnośnie preferencji politycznych Autorów cytowanych przez nią komentarzy. Istotne jest coś innego. Pani Julia wyodrębniła grupę ludzi, których nazwała"pisowcami" i z którymi raczej się nie identyfikuje. A istotą ksenofobii jest właśnie poczucie odrębności: jesteśmy my (w tym przypadku - "nie pisowcy") i są jacyś oni (w tym przypadku - "pisowcy").
Komentarze